Ο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική. Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, υπάγεται στον Δήμο Πολυγύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).

Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη ποταμό - ή Τρανό λάκκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πηγές του Ολύνθιου - να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών. Στις παραδοσιακές ταβέρνες - 9 στον αριθμό - ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, παραδοσιακό ψωμί και γλυκά, μέλι, καφέ κτλ.

Σημαντικές εορτές αποτελούν η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, το πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου στις 28-29 Αυγούστου, το οποίο μάλιστα από τα παλαιά χρόνια συγκέντρωνε πλήθος πιστών, το πανηγύρι του Αγίου Χριστοφόρου, του Αη-Γιώργη, του Αη-Λια, της Αγ. Άννας.

Στην μακραίωνη ιστορία του, στο χωριό έχουν διασωθεί και πολλά έθιμα, όπως “Οι Φουταροί”, που ψάλουν τα τοπικά κάλαντα την παραμονή των Θεοφανείων, “Οι φουτχιές” που ανάβουν στις πλατείες του χωριού την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου στις 23 Ιουνίου, το παραδοσιακό μασκάρεμα των παιδιών τις Απόκριες, η λιτανεία της ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής και άλλα πιο ξεχασμένα, όπως “Οι Λαζαρίνες”, “Το έθιμο της σ’χωρήσεως”.

5/11/09

Το έθιμο τ' Αη-Γιαννιού στην Θεσσαλονίκη του 1879

Εφημερίδα: Ερμής
Τεύχος: 406
Ημερομηνία: 26 Ιουνίου 1879
Εισαγωγή: Οι εθιμικές πυρές στην Ελλάδα είναι συνηθισμένο έθιμο, που κρατάει αιώνες. Στην χωριό μας, όπως και σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου (του Κλήδωνα), στις 23 Ιουνίου - όπως έχουμε προαναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση - σε κάθε γειτονιά άναβαν φωτιές, μαζευόταν ο κόσμος γύρω τους και πηδούσαν τρεις φορές επάνω από τα αναμμένα ξύλα "για το καλό". Το έθιμο αυτό έχει περιγραφεί στην προϋπάρχουσα ανάρτηση. Εδώ, παρατίθεται ένα απόσπασμα από την συγκεκριμένη εφημερίδα, το οποίο αναφέρει το έθιμο, με σκωπτική πάντα διάθεση, όπως γινόταν στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης το 1879. Το δημοσίευμα έχει ως εξής:
Το κατά την νύκτα της παραμονής του Αγ. Ιωάννου έθιμον του πηδάν τους ψύλλους, ενησκήθη εφέτος πανηγυρικώτατα εν τε τη πόλει και εν τοις πύργοις, ένθα ανήφθησαν πολλαί πυραί και διαρκείς. Ημείς υπολαμβάνομεν λίαν κωμικόν το ότι, ενώ οι ψύλλοι καθ' άπαντα ενιαυτόν πηδώσιν ημάς και περί ημάς, άπαξ μόνον του έτους οιονεί και ημείς αντεκδικούμενοι πηδώντες περί το πυρ κατακαίομεν αυτούς.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου