Ο Άγιος Πρόδρομος, βρίσκεται στην κεντρική Χαλκιδική. Απέχει από την πρωτεύουσα, τον Πολύγυρο, μόλις 14 km. και από την Θεσσαλονίκη 50 km. Μετά την εφαρμογή του σχεδίου Καποδίστριας, υπάγεται στον Δήμο Πολυγύρου. Σύμφωνα με την απογραφή του 2001, το χωριό κατοικείται από 452 κατοίκους, οι οποίοι ως επί το πλείστον ασχολούνται με την γεωργία, την κτηνοτροφία, την εστίαση και τουρισμό, ή εργάζονται στα μεταλλεία Γερακινής (και παλαιότερα στου Βάβδου).

Η γραφική τοποθεσία στην οποία είναι χτισμένος ο Άγιος Πρόδρομος, με τον Ρεσετνικιώτη ποταμό - ή Τρανό λάκκο, ο οποίος αποτελεί μία από τις πηγές του Ολύνθιου - να διαρρέει το χωριό, τα παραδοσιακά σπίτια και την αναπαλαιωμένη εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (χτισμένη το 1851), το καθιστούν πόλο έλξης πολλών επισκεπτών. Στις παραδοσιακές ταβέρνες - 9 στον αριθμό - ο επισκέπτης μπορεί να γευτεί το πασίγνωστο σουβλάκι Αγίου Προδρόμου, παραδοσιακό ψωμί και γλυκά, μέλι, καφέ κτλ.

Σημαντικές εορτές αποτελούν η Κοίμηση της Θεοτόκου στις 15 Αυγούστου, το πανηγύρι στο εξωκλήσι του Αγίου Προδρόμου στις 28-29 Αυγούστου, το οποίο μάλιστα από τα παλαιά χρόνια συγκέντρωνε πλήθος πιστών, το πανηγύρι του Αγίου Χριστοφόρου, του Αη-Γιώργη, του Αη-Λια, της Αγ. Άννας.

Στην μακραίωνη ιστορία του, στο χωριό έχουν διασωθεί και πολλά έθιμα, όπως “Οι Φουταροί”, που ψάλουν τα τοπικά κάλαντα την παραμονή των Θεοφανείων, “Οι φουτχιές” που ανάβουν στις πλατείες του χωριού την παραμονή της Γεννήσεως του Αγίου Προδρόμου στις 23 Ιουνίου, το παραδοσιακό μασκάρεμα των παιδιών τις Απόκριες, η λιτανεία της ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής και άλλα πιο ξεχασμένα, όπως “Οι Λαζαρίνες”, “Το έθιμο της σ’χωρήσεως”.

12/11/11

Ο βοσκός και η λάμνια (περιοχή Καλαμαριάς)

Το συγκεκριμένο τραγούδι προέρχεται από το βιβλίο "Ρωμαίικα τραγούδια", του Arnoldvs Passow, το οποίο εκδόθηκε το 1860 στην Λειψία της Γερμανίας. Όπως αναφέρεται τραγουδιόταν στην Σαλονίκη και στην περιοχή της Καλαμαριάς. Η ονομασία Καλαμαριά αναφερόταν παλαιότερα σε όλη την περιοχή νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκης, και όχι μόνο στον σημερινό ομώνυμο Δήμο. Μάλιστα πολλά από τα χωριά της Καλαμαριάς επι τουρκοκρατίας κατοικούνταν από Τούρκους.

Το τραγούδι αυτό λοιπόν καταγράφηκε σε κάποιο από τα ελληνικά χωριά της περιοχής. Διασώζει μάλιστα την παράδοση των γυναικών-ξωτικών, τα οποία αν σε βρουν μοναχό, σε σέρνουν στον χορό τους και ενίοτε σου παίρνουν την λαλιά.

Ο βοσκός και η λάμνια

Πέντε χιλιάδες πρόβατα, δέκα χιλιάδες γίδια
τα φύλαγαν τρεις αδελφοί κι οι τρεις στοιχειά του κόσμου.
Κι ένας πάγει για το φιλί, κι άλλος για την αγάπην
κι ο Γιάννης ο μικρότερος εκειός πίσ' αναμένει,
να κυβερνάει τα πρόβατα, να κυβερνάει τα γίδια.
Κι η μάνα του τον διάταξε, κι η μάνα του του λέγει

- Γιάννη μ' σαν θέλεις την ευχή, εμέ και του πατρός σου,
σε μόνο δέντρο μη σταθείς, σε λεύκη μη σταλιάσεις,
και κάτω στην ακρογιαλιά σουραύλι μη λαλήσεις.
Τι βγαίν' η λάμια του γιαλού, η λάμια του πελάγου.

Κι ο Γιάννης επαράκουσε της μάνας του τα λόγια,
σε μόνο δέντρο στάθηκε, σε λεύκη και σταλιάζει
και κάτω στην ακρογιαλιά σουραύλι και λαλάει.
Και βγήκ' η λάμια του γιαλού και λάμια του πελάγου.

- Λάλα το Γιάννη μ', λάλα το, λάλα το το σουραύλι,
κι αν μ' αποστάσεις στο χορό, γυναίκα να με πάρεις
κι αν σ' αποστάσω λάλημα, τη στάνη σου να πάρω.

Τρεις ημερούλες λάλαγε και τρία μερονύχτια,
τον Γιάννη τον απόστασε βαρώντας το σουραύλι.
Επήρε του τα πρόβατα και όλα του τα γίδια
κι αυτός πήγε να ρογιαστεί σ' αφεντικό 'ποκάτω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου